The first 4 photos were taken by me on November 12, 2017 in Gebouw T, Bergen op Zoom, Holland   

Dorothee Pesch (geboren op 3 juni 1964), in de volksmond bekend als Doro Pesch of Doro, is een Duitse Heavy metal singer-songwriter, voorheen frontvrouw van de heavy metal band Warlock. De naam Doro wordt ook in verband gebracht met de toerende band die de zangeres begeleidt, wiens leden continu zijn veranderd in meer dan twintig jaar van ononderbroken activiteit, de meest stabiele aanwezigheid wordt gegarandeerd door bassist Nick Douglas en drummer Johnny Dee.

Doro begon haar carrière in garagebands in de inheemse undergroundscene van Düsseldorf, en bereikte in de jaren tachtig media-zichtbaarheid en enig commercieel succes met Warlock. Warlock begon een opening te krijgen op de Amerikaanse markt, toen ze veel line-up wisselingen ondergingen en Doro het enige originele lid van de band bleef. Ze begon een solocarrière onder de naam Doro, om juridische strijd tussen haar platenlabel PolyGram en haar voormalige manager te vermijden. Ze bracht twee albums uit in de VS met producers Joey Balin en Gene Simmons, maar ze waren niet de doorbraak waar ze op hoopte.

Tijdens de opkomst van Grunge en Alternatieve rock in de jaren negentig degradeerde haar platenlabel haar producties alleen naar de Europese regio, waar ze uitgebreid bleef toeren. Ze bleef een succesvolle chart-artiest in Duitsland, ondanks het feit dat ze in de VS woonde en haar albums daar produceerde. Toen klassieke heavy metal weer de gunst van het publiek vond, keerde ze terug om over de hele wereld te touren en groeide haar populariteit als veteraanzangeres aanzienlijk, wat veel nieuwe vrouwelijke metalartiesten inspireerde. Doro staat ook bekend om haar duetten die zowel live als in de studio worden uitgevoerd met andere zangers en muzikanten uit de metal scene, met wie ze in haar lange carrière bevriend is geraakt.

Tot nu toe heeft ze zeventien studioalbums uitgebracht, waarvan de laatste Forever Warriors, Forever United in 2018 is. Doro zet haar opnamecarrière voort en is een productief tourende artiest over de hele wereld. Als ze niet op tournee is, woont ze in New York City.

Begin

Dorothee Pesch werd geboren in Düsseldorf, Duitsland op 3 juni 1964, het enige kind van Walter, een vrachtwagenchauffeur, en Barbara Pesch. Doro's eerste herinnering aan Rockmuziek is het nummer "Lucille" van Little Richard, dat ze zong toen ze drie jaar oud was. Ze leerde piano spelen en begon met zingen op de leeftijd van tien jaar, toen ze werd blootgesteld aan de Glamrock van bands als T. Rex, The Sweet en Slade. Toen ze zestien was en na een levensbedreigende vorm van tuberculose, besloot ze meer tijd en energie te besteden aan zingen, zonder haar studie grafische vormgeving op te geven. In 1980 werd ze geaccepteerd in haar eerste band genaamd Snakebite, die rockmuziek speelde in een kelder in Düsseldorf die door veel andere underground groepen als oefenruimte werd gebruikt. De eerste opname met Doro op zang was een goedkope demo met 7 nummers die door Snakebite ter promotie werd uitgebracht. Toen Snakebite in 1981 uit elkaar ging, ging Doro zingen voor de garagebands Beast en Attack, voordat ze Warlock vormde met Peter Szigeti, Rudy Graf, Thomas Studier en Michael Eurich in 1982.

The Warlock-jaren (1982-1988)

Warlock tekende hun eerste platencontract bij Mausoleum Records en bracht in 1984 hun debuutalbum "Burning the Witches" uit. Doro trok onmiddellijk de aandacht van fans en pers en werd de woordvoerdster en het belangrijkste promotiemiddel voor de band. De mix van traditionele Heavy metal en Power ballads, samen met haar stem en podiumpresentatie, leidde Warlock tot succes, een uitzondering in de metal scene van de jaren 80 die gedomineerd werd door mannelijke metalbands. Warlock tekende een nieuw contract met het grote label Phonogram en bracht de albums "Hellbound" uit in 1985 en "True as Steel" in 1986, waarbij ze het podium van Europese rockfestivals deelden met enkele van de beste hardrock- en heavy metalbands van die periode. Op 16 augustus 1986 was Doro de eerste frontvrouw van een metalband op het Monsters of Rock-festival in Castle Donington, Engeland, de belangrijkste Europese rockbijeenkomst van de jaren 80. Warlock's lange tours in Europa, ter ondersteuning van W.A.S.P. en Judas Priest, drong er bij Doro op aan om haar baan als grafisch ontwerpster op te geven om haar leven aan muziek te wijden. In deze periode kreeg ze ook vocale coaching.

Na de voltooiing van de tour ter ondersteuning van "True as Steel" nam Doro de leiding over en ging in New York City, VS, wonen waar Warlock hun vierde en laatste studioalbum "Triumph and Agony" opnam. Het album was hun meest succesvolle, werd goud in Duitsland en bereikte nummer 80 in de Amerikaanse Billboard 200 albumlijst. Het bevat de nummers "All We Are" en "Für immer", de bekendste nummers van Warlock, ook vanwege de intense rotatie van hun video's op MTV. Warlock opende voor Dio in Europa en begon aan hun enige Amerikaanse tournee, ter ondersteuning van Megadeth. Aan het einde van de Amerikaanse tour bleef Doro de enige Duitser in de band nadat alle andere oorspronkelijke leden waren gestopt, vervangen door Amerikaanse muzikanten. In 1989, tijdens het schrijven van materiaal voor een nieuw album, verloor ze een rechtszaak bij de voormalige manager van de band voor de rechten op de naam en merchandise van Warlock. Haar platenlabel dwong haar de publicatie van nieuwe albums onder de naam Doro te accepteren om haar carrière voort te zetten. Doro zette door in de juridische strijd om de naam Warlock en kreeg uiteindelijk de rechten terug in 2011.

Doro in de VS (1989-1990)

Wat de vijfde Warlock-release had moeten zijn, werd "Force Majeure", het eerste Doro-album, gepubliceerd in februari 1989. Het werd in de VS opgenomen door Joey Balin, en is de natuurlijke opvolger van "Triumph and Agony", waarmee de band zich voortzet in de richting van radiovriendelijk Pop metal in tegenstelling tot de Europese Powermetal van Warlock's eerdere werken. Het album verkocht redelijk goed in Europa, maar het had beperkt succes in de VS en lag onderaan de Billboard 200-hitlijst.

Na de tour om "Force Majeure" te promoten, werd de laatste Warlock-line-up opgeheven en concentreerde Doro zich op haar solocarrière.             Ze besloot haar Zwitserse manager Alex Grob te behouden, maar zag af om deel uit te maken van een band met wie ze songwriting-taken en carrièrebeslissingen zou delen. Ze nam contact op met Kiss-bassist en jeugdidool Gene Simmons, die een tweede carrière aan het maken was als talentscout en platenproducent. Simmons was bereid een samenwerking aan te gaan en produceerde het album "Doro", met de hulp van Black 'n Blue-gitarist Tommy Thayer en Pat Regan. Doro is opgenomen in Californië met veel gebruik van schrijvers en sessiemuzikanten uit de Kiss-entourage. Doro verklaarde onlangs dat Simmons "de beste producer was die we ooit hebben gehad!"

Een band gevormd door de Amerikaanse muzikanten Thomas Jude op gitaar, Paul Morris op keyboards, Nick Douglas op bas en Tom Coombs op drums werd samengesteld voor de ondersteunende tour. "Doro" was een commerciëler aanbod dan het vorige album, maar resulteerde in een flop in de VS, integendeel, het verkocht goed in Europa, wat de beslissing van PolyGram versnelde om de publicatie van Doro's albums in Amerika te onderbreken, waar de commerciële aantrekkingskracht van Glam metal en Klassieke rockacts gingen snel achteruit ten gunste van Grunge en Alternatieve rock. Doro eindigde in 1990 met het spelen van een aantal dates in Duitsland, en opende voor Scorpions.

Doro in Europa (1991-1999)

De Duitse zangeres experimenteerde met een nieuwe richting voor haar muziek in 1991, toen ze het album "True at Heart" opnam in countrymuziekparadijs Nashville, Tennessee, met lokale muzikanten en mainstream producer Barry Beckett.

Dann Huff van de melodieuze hardrockband Giant droeg zijn leadgitaarwerk bij aan het album. Nieuwe bandleden Michael Tyrrell op gitaar,       Jeff Bruno op gitaar en keyboards, en Tony Mac op drums werden gerekruteerd voor de volgende Europese tour.

Ondanks het feit dat ze in de VS woonde en haar zichtbaarheid in de Engelstalige media verloor, bleef Doro erg populair in Duitsland, waar haar albums altijd in de hitlijsten stonden en waar ze in 1991 zong op een liefdadigheidsnummer van het 'German Rock Project' genaamd 'Let Love Conquer the World".

Doro keerde terug in de VS na de Europese tournee en werd in contact gebracht met Jack Ponti, een mainstream songwriter en producer uit New Jersey, om aan haar volgende twee albums te werken. Ponti was destijds de producer van enkele kleine Glam metal-acts en de A & R-manager van Skid Row en Nelson. Het album "Angels Never Die", uitgebracht in 1993, werd geproduceerd en grotendeels geschreven en uitgevoerd door Ponti zelf en Vic Pepe met de hulp van verschillende sessiemuzikanten. Het bevat een mix van melodieuze hardrocknummers en powerballads, typerend voor de commerciële pop metalalbums uit die periode. Het album kende beperkt succes in Europa, maar de video voor het nummer "Bad Blood" werd tijdens de eerste MTV Europe Music Awards-ceremonie in 1994 uitgeroepen tot beste antiracismevideo. De tour ter ondersteuning van "Angels Never Die" werd in de line-up geïntroduceerd. van Doro's band de Amerikaanse muzikanten Joe Taylor (ex-Lita Ford Band) op leadgitaar, Jimmy DiLella (ex-Waysted, Mariah en Tyketto) op gitaar en keyboards, en Chris Branco op drums; Branco werd al snel vervangen door       Johnny Dee (ex-Waysted en Britny Fox) en deze line-up nam in 1993 het live-album "Doro Live" op, dat ook in VHS verscheen. Doro was de headliner van haar eerste Wacken Open Air-festival op 20 augustus 1993.

"Machine II Machine", het tweede album geproduceerd door Jack Ponti, is tot stand gekomen door de gezamenlijke inspanningen van muzikanten met zeer verschillende muzikale achtergronden. Het resultaat is een album dat nieuwe terreinen voor Doro verkent en haar geluid dichter bij de reguliere rockmuziek brengt. "Machine II Machine" werd gemixt door Kevin Shirley en uitgebracht in 1995. Het was haar laatste studioalbum gepubliceerd door PolyGram/Vertigo, waarmee ze eindelijk het tienjarige contract vervulde met het label dat Warlock in 1985 had getekend. PolyGram renoveerde haar contract niet, en Doro ging in onderhandeling met andere platenlabels.

Russ Irwin en Frank Ferrer vervingen respectievelijk Jimmy DiLella en Johnny Dee voor de volgende tour. In een pauze van haar tourschema in oktober 1995 maakte Doro haar acteerdebuut als gastster in de Duitse tv-soap Verbotene Liebe. In verschillende interviews herinnerde Doro zich hoe "het best moeilijk was om door te gaan" als Heavy metal muzikant in die jaren en hoe ze soms werd gereduceerd tot klusjes zoals zingen op bruiloften en privéfeesten.

Doro tekende eind 1995 een wereldwijd contract met het grote platenlabel WEA (nu Warner Music Group) en begon nieuw materiaal te schrijven met Jürgen Engler en Chris Lietz van de Duitse Industriële metal- en EBM-band Die Krupps, die ze tijdens haar werk had ontmoet. op remixes van nummers van "Machine II Machine". Doro werkte ook aan andere nummers met Jimmy Harry en Fred Maher in de VS. Het resulterende album, getiteld "Love Me in Black", duurde drie jaar om te voltooien en bevat een massaal gebruik van elektronica en drummachines, samen met een zwaarder geluid dan zijn voorgangers. WEA vond het album ongeschikt voor de Amerikaanse markt en publiceerde het alleen in Duitsland.           De Amerikaanse gitarist Mario Parrillo (ex-Detente en Fear of God) voegde zich bij Joe Taylor, Nick Douglas en de terugkerende Johnny Dee in de band van Doro voor de volgende tour, waaronder nog een deelname aan het Wacken Open Air-festival.

Na de "Love Me in Black" -tour in 1998 nam Doro afscheid van WEA, ontevreden over de schaarse promotie die het album had gekregen, en tekende bij het Duitse label SPV/Steamhammer. Door de beslissende actie van haar Amerikaanse fanclub ontving en accepteerde ze ook een voorstel van Koch Records voor een Amerikaanse deal.

De terugkeer (2000-2003)

In 2000 verscheen het album "Calling the Wild" in twee verschillende versies in Europa en in de VS, waarbij de laatste ook opnieuw opgenomen en geremixte versies bevat van nummers van "Love Me in Black". De nummers van "Calling the Wild" worden gespeeld door een groot aantal sessiemuzikanten en bevatten bijdragen van Bob Kulick, Slash, Al Pitrelli en Eric Singer. Het album bevat de nummers "Love Me Forever" en "Alone Again", opgenomen in Californië met de leider van de Engelse band Motörhead, Ian 'Lemmy' Kilminster, waarmee een traditie van zangduetten begon die Doro gedurende de hele jaren 2000 en daarna in stand hield. De muziek van "Calling the Wild" is pure Hardrock en        Heavy metal, in Doro's woorden gaande "van superzwaar naar supergevoelig met goede boodschappen", en laat de experimentele wendingen van haar werken uit de jaren negentig achter zich. Het nummer "Burn It Up" werd geschreven als het volkslied van het in Düsseldorf gevestigde NFL Europe voetbalteam Rhein Fire.

Aan het begin van de eeuw herwon Heavy metal de gunst van het publiek over de hele wereld en Doro maakte haar comeback in de VS met een date op het New Jersey Metal Meltdown II-festival in maart. Ze begon toen haar eerste Amerikaanse tour in tien jaar ter ondersteuning van Dio en Yngwie Malmsteen, en werd zeer warm onthaald door het publiek. De band van Doro toerde ook in Europa en bezocht Rusland voor de eerste keer, en Doro maakte een gastoptreden op Wacken Open Air 2001 voor een duet met Sabina Classen van de Duitse Thrashmetal band Holy Moses op het nummer "Too Drunk to Fuck".

Toen Mario Parrillo eind 2000 met Dio in de VS toerde, werd hij ziek en stierf korte tijd later aan een niet-gediagnosticeerde vorm van kanker. Oliver Palotai, een jonge Duits-Hongaarse klassiek geschoolde muzikant, nam na het einde van de tour zijn plaats in op gitaar en keyboards in Doro's band.

Doro was opnieuw in een opnamestudio om in 2002 haar achtste studioalbum, "Fight" genaamd, te produceren. Voordat het album uitkwam, speelde ze onder andere op de twee grootste Duitse metalfestivals, Wacken Open Air en Bang Your Head !!!. Het nieuwe album was het eerste met de creatieve bijdrage van alle leden van haar touringband, die in alle nummers speelden. Gastmuzikanten op het album waren Jean Beauvoir,     Chris Caffery, Russ Ballard en Type O Negative-zanger Peter Steele, die zong in een duet met Doro op "Descent". Het nummer "Always Live to Win" verving "Burn It Up" als het anthem van Rhein Fire, terwijl het nummer "Fight" het eerste was van vier anthems gecomponeerd door Doro en werd gebruikt om de gevechten van haar vriendin en Duitse bokskampioen Regina Halmich te introduceren. (de andere zijn "She´s Like Thunder", "The Queen" en een nieuwe versie van "All We Are"). Vanwege haar vriendschap met Regina Halmich was Doro betrokken bij een tentoonstellingswedstrijd op de Duitse RTL-televisie, die haar tegenstander was van Michaela Schaffrath.

Metal Queen (2003-2010)

Tegen die tijd verwezen zowel fans, pers als internetgemeenschap vaak naar Doro met de naam Metal Queen, om hun respect en eerbied te tonen voor de ononderbroken carrière van de Duitse zangeres in de Heavy metal scene. Tijdens haar Europese tour met Saxon, Bonfire en Circle II Circle, organiseerde Doro een speciaal concert in Phillips Halle in Düsseldorf om de 20ste verjaardag te vieren van de release van haar eerste album, "Burning the Witches", en nodigde ze veel muzikanten uit waarmee ze bevriend was geraakt en samenwerkte, in haar carrière. Op 13 december 2003 trad ze op voor meer dan 6000 mensen met gasten Blaze Bayley, Udo Dirkschneider, Lemmy, Mikkey Dee, Jean Beauvoir, Claus Lessmann en leden van Saxon en Circle II Circle. Tijdens de show speelde Doro drie nummers met haar voormalige bandleden van Warlock, uit hun line-up van 1986. Het concert werd in 2006 uitgebracht op een dubbele dvd met de titel "20 Years - A Warrior Soul".

De lange wereldtournee om "Fight" te promoten bracht Doro voor het eerst in sommige landen van Oost-Europa, in Australië en Thailand. Livebeelden van die tour werden gepubliceerd op de dubbele dvd "Für Immer" uit 2003, die in Duitsland goud werd. Ze hield ook twee concerten in Duitsland met een volledig Symfonieorkest, waar ze haar rocknummers omzette naar nieuwe akoestische en klassieke versies. Deze nieuwe live-ervaringen zetten haar ertoe aan om te experimenteren met het opnemen van een volledig akoestisch en symfonisch album, met zowel nieuwe als opnieuw gearrangeerde nummers. De productie van "Classic Diamonds" nam acht maanden in beslag, waarvoor een Symfonieorkest met dertig elementen en de arrangementen van Oliver Palotai en producer Torsten Sickert moesten worden voltooid. Het album werd in september 2004 uitgebracht door AFM Records en Doro ging op tournee door Europa met haar gebruikelijke touringband en orkestelementen om semi-akoestische shows aan te bieden. De tour was begonnen met een live optreden van Doro en het Classic Night Orchestra op Wacken Open Air 2004, de eerste keer ooit met een volledig Symfonieorkest op het gerenommeerde Duitse metalfestival. Haar akoestische optreden omvatte ook een duet met     Blaze Bayley op het nummer "Fear of the Dark" van Iron Maiden. In dezelfde nacht werd Doro weer herenigd met haar bandleden van Warlock om hun oude nummers op te voeren.

De EP "Let Love Rain on Me", met enkele versies van nummers van "Classic Diamonds", was een onverwachte hit in Spanje, waar het nummer 7 bereikte in de Singles-hitlijst.

In 2004 nam Doro met acteur Dirk Bach een metalversie op van het nummer "Gimme Gimme Gimme" en voerde het live uit op het podium van de ABBA Mania Show van de Duitse RTL Television.

Doro Pesch werd gecast als de krijger Meha in de prehistorische actiefilm Anuk-Der Weg des Kriegers (Anuk-The Way of the Warrior), geschreven, geregisseerd en vertolkt door Luke Gasser en opgenomen in Zwitserland in 2005. De film werd uitgebracht in 2006. en beschikt ook over            Marc Storace, zanger van de Zwitserse hardrockband Krokus. Tijdens de opnameperiode schreef en nam ze nieuwe nummers op in Zwitserland met lokale sessiemuzikanten en de productie van Gasser, die drie van die nummers gebruikte voor de soundtrack van de film. Meer nummers werden in Duitsland opgenomen in de vrije tijd tussen tournees met haar band en gebruikelijke medewerkers, en in 2006 uitgebracht op het album          "Warrior Soul". Het scenario voor een tweede film met dezelfde cast werd in de daaropvolgende jaren geschreven en Gasser vond eindelijk de financiering om in 2012 met de productie te beginnen.

In hetzelfde jaar droeg Doro Pesch bij op de benefiet-cd voor de museumvereniging van Borussia Dortmund het nemmer getiteld "Tief in meinem Herzen" (Deep in My Heart), een aangepaste versie van haar klassieker "Für Immer" die hiervoor herschreven werd voor dit doel. Ze deed ook een live optreden in het Westfalen Stadion voor een wedstrijd van Borussia Dortmund en was een van de eerste bezoekers in Borusseum, toen het werd geopend. Haar vader was fan van Borussia, zei ze in een interview met de woordvoerder van de BVB.

In de volgende tour was Doro aanwezig op verschillende festivals over de hele wereld. Onder hen was de band headliner op het allereerste Amerikaanse metalfestival Flight of the Valkyries op 27 juni 2007 in Saint Paul, Minnesota. Ze waren ook op het Summer Breeze Open Air festival in Dinkelsbühl, Beieren in augustus 2007, op de vijfde editie van het Metal Female Voices Fest in Wieze, België op 19 oktober 2007, waar ze een duet deed met Sabina Classen op "All We Are", en op de Heavy Christmas Meeting op 15 december 2007 in Düsseldorf. In juli 2008 waren ze op het Magic Circle Festival in Bad Arolsen, Duitsland en op Hard Rock Hell in Prestatyn, Wales op 5 december 2008. Doro's band bezocht China voor het eerst in november 2008. Chris Caffery verving Joe Taylor op leadgitaar voor sommige Amerikaanse dates in 2007, en ook Oliver Palotai moest op verschillende tourdata worden vervangen door de Italiaanse gitarist Luca Princiotta, vanwege zijn meervoudige verplichtingen met Blaze, Kamelot en Sons of Seasons.

Zowel Taylor als Palotai waren in de band op 13 december 2008 tijdens het meer dan drie uur durende speciale concert dat Doro in de ISS Dome in Düsseldorf hield om haar 25-jarig jubileum van activiteit te vieren voor 9.000 toeschouwers. De show werd ingeleid door optredens van de bands Holy Moses, Leaves 'Eyes en Arch Enemy. Het grootste deel begon met nemmers uit Doro's carrière, waaronder duetten met Bobby Ellsworth (Overkill), Jean Beauvoir, Chris Boltendahl (Grave Digger), Axel Rudi Pell, Klaus Meine en Rudolf Schenker (Scorpions), Tarja Turunen            (ex-Nightwish), Warrel Dane (Nevermore), Liv Kristine, Floor Jansen, Ji-In Cho, Girlschool en andere zangeressen die hadden gezongen in de single "Celebrate", uitgegeven een paar maanden voor de show. De show omvatte nog een reünie van de formatie van Warlock uit 1986 en culmineerde met alle gasten, andere muzikanten (zoals Alexander Krull, Tom Angelripper, leden van Saltatio Mortis) en vrienden van de Duitse zangeres op het podium om "All We Are" te zingen. Het evenement werd in 2010 opgenomen en uitgebracht op de dubbele dvd,                              "25 Years in Rock ... and Still Going Strong" door Nuclear Blast, Doro's nieuwe platenlabel.

Een paar dagen na de show en ondanks een precaire gezondheidstoestand door sterke oogontsteking, was Doro in Tilburg, Nederland, om deel te nemen aan de eerste editie van Christmas Metal Symphony, waar ze zong begeleid door een band van Nederlandse metalmuzikanten en door een Symfonieorkest.

Doro's album "Fear No Evil" kwam uit in januari 2009 en kwam in heel Europa in de hitlijsten terecht. Het was haar laatste samenwerking met gitarist Joe Taylor, die vertrok om zich bij Cycle of Pain te voegen. Zijn plaats in de band werd ingenomen door de Nederlandse gitarist Bas Maas (ex-After Forever). Met de hernieuwde line-up van Doro Pesch, Bas Maas, Luca Princiotta, Nick Douglas en Johnny Dee ging de band het grootste deel van 2009 en 2010 op wereldtournee, waarbij ze Noord- en Zuid-Amerika, Rusland, China en, voor het eerst, Japan bereikten.                      Doro ondersteunde Saxon tijdens hun Britse tournee in 2009, en Motörhead in Duitsland in 2010. Tijdens deze lange tijd op onderweg werd gitarist Luca Princiotta soms vervangen door Robert Katrikh of door Harrison Young. Doro's band trad op, op festivals over de hele wereld, waaronder Wacken Open Air en Metal Female Voices Fest 7 (waar ze opnieuw een duet speelde met Tarja Turunen) in 2009, Hellfest in Frankrijk, Bang Your Head !!! in Duitsland en Bloodstock Open Air in Groot-Brittannië in 2010.

In 2009 schreef ze het Wacken anthem "We Are the Metalheads" voor de 20ste verjaardag van het Wacken Open Air festival. Het nummer werd op 30 juli 2009 als single uitgebracht en werd uitgevoerd door Doro Pesch en de ex-band van Wacken-organisator Thomas Jensen, Skyline.

Doro in de jaren 2010 en daarna (2010-heden)

Op 13 maart 2010 vierde Doro haar 2500ste liveshow met een speciaal concert in Düsseldorf met gasten Krypteria, Luke Gasser, Marc Storace, Schmier (van de band Destruction), Sabina en Andy Classen. In 2010 leenden Doro, Schmier, Mille Petrozza (Kreator) en Alf Ator (Knorkator) hun stem aan de Duitse versie van Metalocalypse, de Amerikaanse animatieshow over Dethklok, 's werelds populairste Deathmetal band.

Doro was in 2011 weer op tournee en nam deel aan Metal Female Voices Fest 9. Ze toerde ook door Spanje en Italië als gastvocaliste voor de tributeband Dio Disciples, gevormd door muzikanten van de band Dio die nummers uit de lange carrière van de overleden Ronnie James Dio vertolken. In 2010 had ze in Duitsland al deelgenomen aan een benefietconcert voor de stichting Stand Up and Shout Cancer foundation, die het leven en werk van Ronnie James Dio vieren.

In 2012 nam ze nummers op in de VS, Duitsland en Scandinavië voor een nieuw album getiteld "Raise Your Fist", uitgebracht in oktober.

De eerste single "Raise Your Fist in the Air" werd uitgebracht in augustus 2012.

In juni 2013 kende het muziektijdschrift Metal Hammer Doro de Golden God Legend-prijs toe.

Ter gelegenheid van haar 30-jarig jubileum hield Doro op 2 en 3 mei 2014 een tweedaags concert in CCD Stadthalle in haar geboorteplaats Düsseldorf. Ze werd voor de eerste show vergezeld door het Classic Night Orchestra. Gastzangers waren onder meer Biff Byford, Chris Caffery, Udo Dirkshneider, Blaze Bailey, Marc Storace, Tom Angelripper, Mr Lordi en Hansi Kürsch. Ook de Lordi-gitarist Amen was te zien op de show op 2 mei.

Doro ging door met toeren en had in de daaropvolgende jaren meer feestelijke shows, zij het met minder strakke schema's dan in het verleden.      Ze bracht haar eerste album in zes jaar uit, "Forever Warriors - Forever United", op 17 augustus 2018, waarmee ze wereldwijd in vele hitlijsten terechtkwam.

In november 2019 was Doro begonnen met het schrijven van nieuw materiaal voor haar veertiende album. Haar nieuwe single "Brickwall" werd digitaal uitgebracht op 26 juni 2020, met een vinylversie die op 31 juli uitkwam. Het nummer zal naar verwachting verschijnen op haar nieuwe album, dat in 2021 uitkomt.

Op 13 juni 2020 trad Doro op in de CARantena-Arena in Worms, Duitsland, en werd ze de eerste heavy metal-artiest die een drive-in concert hield tijdens de COVID-19-pandemie. Ze merkte op: "De afgelopen weken heb ik mijn fans en ook mijn band echt gemist. De drive-in-show is een echt unieke ervaring en carrièrehoogtepunt voor mij geweest. Het voelt geweldig om weer samen te rocken. Hopelijk zullen we kunnen binnenkort ook weer genieten van normale shows. "

Duetten

Doro Pesch staat in de metal scene bekend om haar vele duetten met zowel ervaren zangers als nieuwe artiesten. De duetten begonnen te voldoen aan de wens van de Duitse zangeres om te werken met artiesten die ze bewonderde en die haar hadden beïnvloed. Ze vond de minnelijke beschikbaarheid van veel muzikanten die ze in haar carrière had ontmoet om bij te dragen aan haar albums en live-optredens, en als een uitwisseling van gunsten tussen zangers, verscheen ze zowel in liveshows als in studioalbums van diezelfde artiesten. Dit gebeurde bijvoorbeeld met              Udo Dirkschneider in de rockballad "Dancing with an Angel" en met Twisted Sister op het nummer "White Christmas" op hun album                    "A Twisted Christmas" uit 2004.

Ook nieuwe bands en artiesten vroegen Doro's zang om hun producties te versterken, meestal met hetzelfde mechanisme van wederkerigheid, zoals After Forever op het nummer "Who I Am" en Tarja Turunen op het nummer "The Seer". Zowel After Forever zangeres Floor Jansen als Tarja Turunen waren ze ook gastzangeressen op Doro's albums en liveshows. De band Krypteria, die voor Doro was geopend tijdens de tournees van 2009 en 2010, kreeg op een vergelijkbare manier een duet met Ji-In Cho op hun nummer "Victoria".

Regelmatige gelegenheden voor live duetten vinden plaats tijdens tours, zoals de Europese tournee van 2010 met Motörhead, toen Doro op het podium zong met Lemmy hun klassieke deuntjes "Killed by Death" en "Born to Raise Hell", of met Saxon in 2011 op "Denim & Leather".

Meer recentelijk heeft Doro bijgedragen aan het nummer "A Dream That Cannot Be" van de Zweedse melodieuze Deathmetal band Amon Amarth, op hun album Jomsviking, uitgebracht in 2016.

Ontvangst en nalatenschap

In de jaren tachtig werd de aanwezigheid van vrouwen in de Rock, en in het bijzonder in Heavy metal bands, door pers en fans meestal meer gezien als glamour en seksuele uitbuiting dan voor het muzikaal vakmanschap. Doro Pesch was een van de weinige uitzonderingen; haar kwaliteiten als zangeres en songwriter in Warlock, haar toewijding bij het promoten van hun muziek en haar vermijding van de houding als sekssymbool wonnen het respect van een solide schare fans in de groeiende Europese metal scene van die periode, wat zorgde voor een lange reeks gunstige artikelen en covers van de belangrijkste Europese metaaltijdschriften. In een interview in 2006 herinnerde Doro zich hoe "we in het paradijs leefden en het niet hadden opgemerkt, (...) we dachten destijds, dat het nu maar doorgaat en het succes automatisch zou doorgaan, (...) kwam het grote ontwaken".

Warlock begon een solide reputatie op te bouwen in de VS, toen de smaak van het publiek voor klassieke metalacts verschoof, ten gunste van Grunge, waardoor de missie van de zangeres om de Amerikaanse markt te veroveren onvolledig was. Integendeel, in haar thuisland bleven fans en pers altijd loyaal en gunstig tegenover Doro, die in haar carrière vijf nominaties ontving voor de Duitse Echo-muziekprijs, die ze in 1994 won als beste nationale vrouwelijke artiest.

Haar frequente Europese tournees in de jaren negentig behielden haar zichtbaarheid in de ogen van de fans en gaven haar genoeg inkomen om de sombere periode te overleven. Ze werd zo populair in Spanje dat ze door de lezers van het muziektijdschrift Heavy Rock in hun jaarlijkse peilingen 13 keer werd verkozen tot Beste Internationale Zangeres. Ze verklaarde vaak te leven en te touren voor de fans en zei dat ze "nooit een tour zou afzeggen en dat weet iedereen van mij". Lemmy getuigde in een interview in 2003 hoe aardig en professioneel Doro is.

Met de terugkeer van Heavy metal in de hitlijsten over de hele wereld en de verspreiding op internet van honderden webzines en fanzines gewijd aan Hardrock, werd Doro opnieuw een ster van de metal scene, zeer gevraagd over de hele wereld en door de media behandeld als een gerespecteerde veteraan en inspiratie voor nieuwe zangeressen. Haar carrière en toewijding staan ​​in hoog aanzien bij de nieuwe generatie heavy metal zangeressen. Zoals Floor Jansen van After Forever/Nightwish in een interview in 2007 zei, was een duet met Doro "een enorme eer en we kozen haar omdat ze een pionier was op het gebied van de vrouwelijke front-scene". Doro was zich er blijkbaar al vroeg in haar carrière van bewust dat ze de rol had "om andere vrouwen zelfvertrouwen te geven" in de metalwereld, door op te treden als een pionier voor vrouwelijke fans en muzikanten.

Als verder bewijs van haar invloed op de heavy metal scene bracht Pure Steel Records in december 2008 "Tribute to Steel: A Tribute to Warlock" uit, het eerste officiële eerbetoonalbum aan Warlock en Doro; het album bevat bijdragen van bands als Custard, Crystal Viper, Sabaton en Lonewolf, een eerbetoon aan de nummers van Doro's eerste vier albums met de medewerking van de oorspronkelijke leden van Warlock.

Priveleven

Doro is altijd heel terughoudend en zorgvuldig geweest in het beschermen van haar privacy buiten het podium. Ze deed bewust afstand van een gezin en kinderen om al haar tijd te besteden aan haar muzikale carrière en haar fans. De tekst van het nummer "You Are My Family", waarmee het album "Warrior Soul" wordt geopend, is een voorbeeld van deze beslissing. Na het overlijden van haar vader in 2000 beheert haar moeder Barbara de Doro-fanclub.

Ze heeft huizen in Düsseldorf, Duitsland en in Long Island, New York, waar ze gewoonlijk woonde als ze niet op tournee was, totdat haar huis in augustus 2011 werd verwoest door orkaan Irene. Ze ontving in 1991 haar groene kaart om in de VS te wonen en te werken. Doro bezit, samen met voormalig Die Krupps-leden Chris Lietz en Jürgen Engler, Atom H opnamestudio's in Düsseldorf, waar ze een aantal van haar albums heeft opgenomen.

Doro's toneelkleding is handgemaakt, naar modellen die ze ontwerpt en met synthetische materialen die leer imiteren nadat de zangeres zich aan PETA hechtte. Ze ondersteunt ook de non-profitorganisatie Terre des Femmes, die vrouwen en meisjes in nood over de hele wereld helpt.           Doro is een getrainde thaibokser, een sport die ze in 1995 begon te beoefenen. Ze geniet nog steeds van grafische kunsten en schilderen in haar beperkte vrije tijd.

Ik heb geen kinderen of een man. Ik ben getrouwd met de band, de crew en de fans (...) Dat is mijn familie. Doro Pesch (2006)

1 2 3 4 5